Opowieści z Narnii : Lew, Czarownica i Stara Szafa
źródło: tumblr.com
O autorze
Clive
Staples Lewis (C.S. Lewis) urodził się w Belfaście w 1898 roku, zmarł w roku
1953, w wieku 65 lat. Był znawcą i pisarzem literatury angielskiej, znany
głównie z serii „Opowieści z Narnii”. Wykładał literaturę angielską na
Uniwersytecie w Oksfordzie, był przyjacielem Tolkiena (autora „Władcy
Pierścieni”). Utwory C.S. Lewisa zostały przetłumaczone na ponad 40 języków.
Czas
i miejsce akcji Anglia, czasy wojny XX wieku
Bohaterowie:
Piotr,
Zuzanna, Edmund i Łucja
Streszczenie:
Podczas II Wojny Światowej, w ucieczce
przed bombardowaniami Londynu, czworo rodzeństwa: Piotr, Zuzanna, Edmund oraz
Łucja zamieszkują w domu pewnego sędziwego profesora. Stary i wielki dom, oddalony od innych
zabudowań kryje w sobie masę zakamarków. Niebawem dzieci odnajdują w jednym z
pokoi tajemniczą szafę, wypełnioną futrami i zapachem naftaliny. Z miłości do
mięciutkich futer, Łucja wchodzi do szafy i odkrywa, że jest ona niezwykle
głęboka. W poszukiwaniu końca tajemniczej szafy, Łucja zostaje przeniesiona w
magiczny świat krainy Narnii, gdzie panuje wieczna zima. Nie oddalając się
zbytnio od przejścia, dziewczynka spotyka fauna o imieniu Tumnus. Tumnus jest pół-człowiekiem,
pół-kozłem (ma pokryte czarną sierścią nogi zakończone kopytami oraz kozią
bródkę i rogi). Po upewnieniu się, że Łucja jest córką Ewy, faun zaprasza
dziewczynkę do siebie. Pełna wątpliwości Łucja godzi się i spędza długie
godziny w domu Tumnusa, słuchając jego bajecznych opowieści. Gdy jest już
gotowa do wyjścia faun wyjawia jej okrutną prawdę – w Narnii rządy sprawuje
okrutna Biała Czarownica, a on zaprzysiągł jej wierność. Zadaniem fauna jest
odnaleźć córkę Ewy lub też syna Adama a następnie uśpić i natychmiast
zaprowadzić przed oblicze Białej Królowej. Dobroduszny Tumnus postanawia jednak
sprzeciwić się czarownicy i dziewczynka bezpiecznie wraca do domu.
Po powrocie okazuje się, że podczas gdy
Łucja spędziła w Narnii całe godziny, w prawdziwym świecie minęły minuty.
Rodzeństwo nie wierzy dziewczynce w ani jedno słowo, a gdy ta pokazuje im szafę
– po tajemnym przejściu nie ma ani śladu. Gdy dziewczynka sama zaczyna wątpić w
swą historię, podczas zabawy w chowanego, ponownie wskakuje do starej szafy.
Zaraz za nią do szafy wchodzi Edmund i zamyka za sobą drzwi. Edmund coraz
bardziej zagłębia się w szafie aż nagle ląduje w krainie zimy, w świecie
Narnii. Stara się odnaleźć siostrę, jednak zamiast Łucji jego oczom ukazuje się
zaprzęg sań ciągnięty przez renifery. W saniach siedzi karzeł oraz tajemnicza
kobieta, które przedstawia się jako królowa Narnii. Po upewnieniu się, że
chłopiec jest człowiekiem (synem Adama) przybyłym ze świata ludzi, królowa
Narnii staje się dla Edmunda niezwykle miła. Wyczarowuje jego ulubione ptasie
mleczko oraz obiecuje, że gdy odwiedzi ją wraz z rodzeństwem w jej pałacu,
ugości ich w pokoju pełnym ulubionego łakocia. Wkrótce po zniknięciu królowej,
Łucja spotyka Edmunda i razem wracają do domu radując się na myśl o przygodach,
które czekają ich w krainie Narnii.
W starym domu profesora Edmund
postanawia jednak dokuczyć siostrze i gdy ta opowiada całą historię pozostałemu
rodzeństwu – wszystkiego się wypiera. Zrozpaczona dziewczynka wybiega z pokoju,
zaś Piotr i Zuzanna postawiają wyjawić swe problemy profesorowi. Mądry starzec
po wysłuchaniu dzieci uznaje, że najlogiczniej jest przyjąć, iż Łucja mówi
prawdę. Według profesora nie ma powodu aby sądzić, iż istnienie równoległych
światów jest niemożliwe i najrozsądniej byłoby po prostu zapomnieć o całej
sprawie.
Po dłuższym czasie dzieci podczas
ucieczki przed gosposią chowają się przypadkiem w szafie i wszyscy przekonują
się o istnieniu krainy Narnii. Po przeprosinach Łucji cała czwórka postanawia
odwiedzić fauna Tumnusa, jednak po dotarciu na miejsce okazuje się, że został
on aresztowany za ukrywanie ludzi oraz sprzeciwianie się królowej. Mimo braku
jedzenia i sprzeciwu ze strony Edmunda, rodzeństwo postanawia wyruszyć na
ratunek faunowi, mając ptaszka Drozda za przewodnika.
Po
doprowadzeniu dzieci do Bobra, ptak nagle znika. Bóbr okazuje się przyjacielem
Taunusa i oferuje dzieciom posiłek. Podczas rozmowy pada też imię mającego się
pojawić Aslana, na którego to dźwięk dzieci wprawiają się w inny nastrój. Bóbr
wyjawia im, że Aslan jest dawno niewidzianym Królem Narnii i tylko on jako Lew –
król całej puszczy jest w stanie pokonać Białą Czarownicę oraz przywrócić
wiosnę. Informuje dzieci, iż mają się spotkać z Aslanem następnego dnia jako,
że przepowiednia głosi, iż z pomocą króla puszczy czworo ludzi zasiądzie na
tronach Narnii i zakończy panowanie Białej Czarownicy. Gdy dzieci orientują
się, iż Edmund zniknął, wszyscy natychmiast dochodzą do wniosku, że ich zdradził
i wyruszył do domu Czarownicy. Postanawiają jak najszybciej wyruszyć w drogę,
aby uniknąć schwytania.
Tymczasem
Edmund męczony od czasu do czasu wyrzutami sumienia dociera do domu Białej
czarownicy i dostrzega na dziedzińcu kamienne posągi, w tym posąg lwa. Zostaje
doprowadzony przed oblicze złej Królowej i opowiada o wszystkim co zaszło w
domu bobrów.
Pańswto
Bobrowie wraz z trójką rodzeństwa po długiej wędrówce znajdują schronienie w
jamie i spędzają tam noc. Nad ranem słyszą dzwięk dzwoneczków sań i odkrywają,
że czary Białej Czarownicy tracą moc. W saniach siedzi Święty Mikołaj, długo
nie wpuszczany do Narnii i obdarowuje wszystkich prezentami. Pani Bobrowa
otrzymuje nową maszynę do szycia, Piotr – tarczę i miecz, Zuzanna – łuk ze
strzałami, który nigdy nie chyba oraz mały róg z kości słoniowej aby wezwać
pomoc. Łucja otrzymuje buteleczkę wypełnioną płynem leczącym rany oraz mały
sztylet do obrony własnej. Pan Bóbr w prezencie od Świętego Mikołaja dostaje
zapowiedź naprawy tamy, która wciąż przecieka. Na pożegnanie wszyscy zostają poczęstowani
pyszną, gorącą herbatą.
Edmund
wraz Królową przemierzają w tym czasie krainę Narnii w poszukiwaniu dzieci. W
trakcie podróży Edmund zdaje sobie sprawę z niegodziwości Czarownicy i staje się
świadkiem zamiany ucztujących wiewiórek w kamienne posągi. Wkrótce wszyscy
zdają sobie sprawę, że czary Królowej coraz bardziej słabną – śnieg topnieje i
pojawiają się pierwsze oznaki wiosny. Biała Czarownica jest zmuszona pokonywać
drogę pieszo przez błoto. Piotr, Zuzanna, Łucja oraz Państwo Bobrowie docierają
tymczasem do Kamiennego Stołu, gdzie ich oczom ukazuje się wielka puszcza,
bezkresne morze i oczywiście Aslan w otoczeniu wspaniałych stworzeń. Po
przywitaniu się Aslan wskazuje Piotrowi jego Pałac, w którym będzie sprawować
rządy, gdy nagle słyszą odgłos rogu. Zuzanna zostaje zaatakowana przez wilka,
jednak Piotr zabija zwierzę a towarzysze Aslana ruszają w pogoń za drugim
wilkiem. Ma to pomóc w odnalezieniu Królowej i uwolnieniu Edmunda.
Tymczasem
Biała Czarownica planuje atak na swych przeciwników. Gdy chce złożyć Edmunda w
ofierze, ten zostaje jednak uwolniony przez zwolenników Aslana i zaprowadzony
przed jego oblicze. Wkrótce w obozie Aslana zjawia się Biała Czarownica aby
upomnieć się o Edmunda. Jej zdaniem zgodnie z Wielkimi Czarami, Edmund jako
zdrajca należy do niej. W zamian za tajemniczą obietnicę ze strony Lwa, Czarownica
zgodziła się zrezygnować ze swego prawa do Edmunda.
Cały
obóz Aslana wyrusza do Brodu Beruny, podczas wędrówki zaś Lew cały czas jest
bardzo osowiały. W nocy, po rozbiciu obozu, dziewczynki dostrzegają, że Aslan
wyrusza ponownie w sronę Kamiennego Stołu i postanawiają mu towarzyszyć. Lew w
pewnym momencie nakuzje im zawrócić i sam rusza w dalszą drogę. Dziewczynki
jednak nie słuchają i są świadkiem oddania się Aslana w ręce Białej Czarownicy.
Ta najpierw poniża zwierzę, a następnie chce go złożyć w ofierze na Kamiannym
Stole. Po zabiciu Aslana Czarownica opuszcza Kamienny Stół a dziewczynki z ogromnym
smutku oczyszczają ciało Lwa. Małe myszki przegryzają liny przytrzymujące ciało
zwierzęcia a Kamienny Stół przełamuje się na pół. Nagle przed dziewczynkami staje
żywy Aslan i oznajmia, że są czary jeszcze silniejsze niż czary
Królowej. Pełen siły do walki Aslan z
dziewczynkami na grzbiecie pędzi ku Zamku Białej Czarownicy.
Po
dotarciu do Zamku, Aslan po kolei ożywia wszystkie zamienione w posągi postaci,
w tym udaje mu się uwolnić Tumnusa. Odmieniony przez Aslana Olbrzym otwiera
bramę i wszyscy wyruszają do obozu Lwa. Na miejscu okazuje się, że trwa zaciekła
walka z Białą Czarownicą – Aslan przybywa Piotrowi na ratunek i zabija złą
Królową. Wkrótce cała armia Czarownicy zostaje rozgromiona. Okazuje się, że
Edmund dał wyraz swej niezwykłej odwagi i zniszczył różdżkę Królowej. Teraz sam
jednak zostaje ciężko ranny. W samą porę Łucja używa jednak magicznego eliksiru
i Edmund wkrótce jest już zdrowy. Wszyscy wyruszają niebawem do Zamku
Ker-Paravel, gdzie odbywa się koronacja na czterech tronach. Lew Aslan wkrótce
się oddalił, jako że nie jest on oswojonym zwierzem, zaś panowanie dzieci w
Królestwie Narnii było długie i sprawiedliwe. Piotr z czasem zwany był
Wspaniałym, Edmund Sprawiedliwym, Łucja - Mężną, Zuzanna zaś nazwana została Łagodną.
Pewneg
dnia dorosłe już rodzeństwo postanawia wybrać się na poszukiwanie spełniającego
wszystkie życzenia Białego Jelenia. W trakcie pogoni za zwierzęciem docierają
do żelaznej lampy i postanawiają zgłębić tę tajemnicę. Wkrótce znajdują się w
starej szafie pełnej futer i zapachu naftaliny i już nie są dorosłymi władcami,
lecz znów małymi dziećmi (po przecież czas w Narnii pędzi szalenie). Wyjawiają
wszystko staremu profesorowi, który natychmiast daje wiarę wszystkim
opowieściom i przestrzega dzieci, aby nigdy nie szukały już drogi do Narnii
poprzez szafę. Jako, że królami i królowymi w Narnii zostaje się na zawsze,
przyjdzie czas, że sami znów zostaną tam wezwani.
